Maandag

Er zitten weer mensen te wachten als we vanmorgen aan komen lopen. En in de loop van de ochtend wordt het steeds drukker. We redden het niet om iedereen voor de lunch te meten dus we gaan na de lunch daar nog even mee door. Dat even duurt best lang, maar er zijn wat minder hoorapparaten om aan te meten, dat geeft ons wat ruimte. En gelukkig kijken ze hier niet op 5 minuten. We zien veel problemen die we niet kunnen verhelpen met een gehoorapparaat. De verhalen die we horen lopen uiteen van moedermelk in het oor tot zwarte mieren waarvan men denkt dat die problemen veroorzaken. Informatie die soms nogal verwarrend is. Maar Carine blijft de rust zelve en gaat net zo lang door met vragen tot alles duidelijk is en test wat mogelijk is om alles te bekijken of uit te sluiten.
Vanmorgen kwam er iemand terug met een stop in haar oor. ( opgehoopt oorsmeer wat vast zit) Toen dat eruit kwam waren alle mensen in de ruimte onder de indruk, het was namelijk nogal een prop die eruit kwam. ( ruim 1cm groot) en als zoiets eruit komt ga je echt beter horen! )
De leeftijden die we zien lopen uiteen van 6 tot 95 jaar. Voor zover men het weet. Want wij twijfelen nog wel eens. Saai is het spreekuur zeker niet. We zien zoveel verschillende mensen en net zoveel gebruiken.
Zo was er vanmorgen bijvoorbeeld een vrouw die haar kleine kindje had meegenomen. Tijdens het wachten kreeg het kind de borst, en bij gebrek aan luiers plaste het kind even op de grond. Wij kijken nergens meer van op.
We hebben niet de mogelijkheid om kinderen onder de 16 jaar te helpen. We hebben daar geen oorstukken voor bij ( volgens mij is dit Vlaams, maar waar je mee omgaat wordt je mee besmet, alleee) en al zouden we die hebben, moet er opvolging zijn van dit project. Want de oren van kinderen groeien nog en binnen korte tijd moet er dan weer een nieuw oorstuk aan worden gemeten. De problemen met gehoor onder de kinderen is erg groot. Veelal veroorzaakt door de behandeling die de kinderen hebben gehad voor de malaria die ze hebben opgelopen. Het enige wat we kunnen doen is ze doorsturen naar de kno-arts in Soroti. Vanmorgen was er een meisje van 6 waarvan we vermoeden dat ze doof is( dus helemaal niks hoort). We hadden haar graag geholpen, ze was zo lief en schattig, maar helaas ligt dat niet binnen ons handbereik. Het is de vraag of de familie het geld heeft om naar Soroti te gaan....We zullen het nooit weten.
En op zo’n moment peppen we ons zelf op. Carine en ik hebben gelukkig dezelfde smaak qua muziek. Dus als we even los gaan door; ‘ It’s a beautifull day, and the sun is shining’ (van Queen) te zingen, moeten niet alleen wij weer lachen, ook de Oegandezen vinden het geweldig grappig.
‘De wilde boeren dochter’ ( hey schoon wiefke ge weet dak oh gerne heb...) doet het ook goed. Dat is de favoriet van Truus. Die komt niet meer bij van het lachen als we dat zingen. Mozart neuriën ligt het minst in het healt centre, maar daar worden we rustig van...
ook vandaag weer blije mensen die meer en beter horen... ze prijzen ons de hemel in, blijven maar praten en lachen! Wat geweldig om dit samen met Carine te mogen doen!!