lekker hobbelen

Jaaa, we zijn er nog...vanuit Ococia (berg van het stekelvarken) vertrokken we zondagmorgen richting noord-west Oeganda. Met als doel de Murchison falls te bezoeken. Dit is een nationaal park van 3860 km2. Je kunt hier rothschildgiraffes, nijlpaarden, nijlkrokodillen, olifanten, buffels, leeuwen, en verschillende soorten antilopen zien. Wij hadden geluk en hebben bijna alles kunnen zien behalve de leeuwen. Truus reed ons door het park heen. Wat een belefenis...al hobbelend over de paden. Het gras stond hoog dus moesten we wel een beetje ons best doen om wild te spotten. We hebben nog een grote varaan gezien, patrijzen en diverse soorten prachtige gekleurde vogels, groot en klein. Ik heb mijn ogen uitgekeken en zat op het puntje van de achterbank om alles maar zo goed mogelijk te kunnen zien. Wat een belevenis. Fantastisch. Onderweg staken we met een pont de Nijl over en hebben op een camping een banda (= stenen huisje) gehuurd. De volgende dag hebben we nog een boottocht op de Victoria Nijl gedaan. Samen met onze capitein een prachtige tocht gemaakt naar de waterval toe. Onderweg weer veel wild mogen aanschouwen. De krokodillen vond ik toch wel heel erg indrukwekkend en een beetje beangstigend van zooooo dichtbij. Wat fijn dat Truus ons naar dit park heeft gebracht. We hebben genoten samen. Na de middag op weg naar Masindi, wat meer naar het zuiden. Hier hebben we 's avonds geslapen in een koloniaal hotel. De volgende ochtend op tijd vertrokken richting Kampala. We hobbelen verder over de wegen hier. Het is hier geen straf om zoveel uren achter elkaar in de auto te zitten, mits de hobbels en gaten erg groot zijn! Genietend van velden met papyrus, bananenbomen en eucalyptus. De kleurijke mensen onderweg, in de dorpen of lopend langs de kant van de weg met hun prachtige kudde koeien met enorme hoorns zal ik zeker gaan missen. De kinderen roepen 'Mzungu' of 'the whites are there' ze zwaaien...wij zwaaien terug... Sommige kinderen zeggen niets...alleen hun mond valt open! Tussenstop in Luwero om Godfried, onze chauffeur op te pikken. Hij rijdt ons naar Kampala. Kampala, wat een grote stad. Wat een verschil met wat we tot nu toe gezien hebben. Wat een hectiek om hier over een rotonde te komen. En wie heeft er nu eigenlijk voorrang?! Gellukig weet onze chauffeur precies wat hij moet doen en manouvreert ons door de stad naar ons onderkomen. 's Avonds gaan we uit eten. Truus gaat op de boda boda. Carine en ik lopen naar het restaurant. Carine weet de weg nog van vorig jaar. In tempo 6km per uur stappen we in fiere pas door. Carine weet wat doorlopen is...I will follow her, follow her. De auto's toeteren de boda's scheuren langs je op, er flikkert en knippert van alles en er zijn heel veel mensen op straat, wat een stad. We komen veilig bij het restaurant aan en Truus zit ons als op te wachten. We eten ieder een heerlijke "hele" tilapia, want hier is die het lekkerst en dat laatste is ook echt waar. We hebben een mooie tijd gehad samen. Dank aan iedereen die een bijdrage, in wat voor een vorm dan ook, heeft bijgedragen aan ons geh'Oor'project. Vanavond vliegen we terug naar huis. Eyalama