Help!

De blog was gisteren nog maar net on-line toen we de schrik van ons leven kregen.... ik hoorde iemand zeggen: lady, are you oké? Ik was net van de plek gelopen waar we zaten en zag mijn iPad waar Truus de blog op zat te lezen nog staan.... maar Truus was negens te bekennen. Ze was zo'n 80 cm van een betonnen plateau naar beneden gevallen. Ze lag in een rare houding en haar ogen draaiden. Iedereen snelde naar haar toe.ze reageerde niet op ons en de schrik sloeg om ons het lijf. We zaten midden in een wildpark. Verstoten van alle zorg. Geen dokter in de buurt. Van alle kanten kwamen doekjes voor het bloed op haar gezicht, zaklampen, doek met ijs.... de mensen van de lodge vroegen ons wat te doen... tja, wij zijn ook geen dokters. Maar na een paar zeer lange minuten kwam Truus terug... Nanine gaf haar opdrachten die ze maar onzin vond... dat was een positieve ontwikkeling. Zeker toen ze op wilde staan en zei dat er niets aan de hand was. Maar gezien de rare houding waarin we haar vonden en de enorme bloeduitstortingen in haar gezicht waren we bang voor een beroerte of een zware hersenschudding. Ze was een aantal minuten bewusteloos geweest. Ze wilde geen water of rustig even zitten maar wel naar de tent waarin ze zou slapen. Daar hebben we haar neergelegd. En om het half uur en later om het uur zijn we gaan kijken en hebben we haar vragen gesteld. Het snurk geluid wat steeds in de tent te horen was stemde ons positief. Maar met een hersenschudding kun je niet rijden... en we zaten in het wildpark waar we de andere dag uit moesten. De lodge waar we waren was vol en had geen plek voor ons voor nog een nacht. Wij mogen niet rijden in Oeganda, dus overleg was geboden. Aangezien de gezondheid van Truus voor ons het aller belangrijkste is besloten we dat we we geen tegenspraak zouden dulden en dat we toch zouden gaan rijden. Het park uit, tot we in Massindi zouden zijn om daar een hotel te nemen en daar verder af te wachten.
Tja, voor degene die Truus kennen was dit een kansloze missie. In de ochtend kwam ze met een pimpelpaars gezicht uit de tent, en deelde mede dat alles oké was. Maar iedereen die haar ziet weet dat ze een enorme smak gemaakt moet hebben. We probeerde te opperen wat we besloten hadden maar daar kwam niks van in. Tja... de lodge bood ons een klein tentje aan met matrasjes op de grond voor de aankomende nacht... niet echt een optie. Maar toen kwamen ze met de mogelijkheid om een chauffeur te regelen. En Truus stemde daar zowaar mee in! Allemaal gelukkig! Maar we zitten wel in Afrika, dus niet elke hoop is een oplossing. Want de chauffeur wilde wel, maar vroeg ruim €30. Een exorbitant hoog bedrag voor Afrikaanse begrippen. Dus Truus weigerde deze chauffeur! Ai! Wij raakte in paniek want ze ging dan zelf wel rijden..... maar dat leek ons nog steeds niet verstandig. Wij waren allen bereid desnoods het dubbele te betalen zolang ze zelf maar niet achter het stuur zou gaan zitten. Gelukkig was er een tweede chauffeur die het voor de helft deed, en gelukkig stemde ze daarmee in. Die heeft ons uit het park gereden naar Massindi. Naar een prachtig hotel! In koloniale stijl met prinsessenbedden. Een oase na de tenten op de lodge. Want dit hotel heeft een warme douche!! Elk nadeel heeft en voordeel! Morgen zien we weer verder! Nieuwe dag, nieuwe kansen!