stofzuiger in het ziekenhuis

Gisteravond een hele blog geschreven.... maar dankzij een instabiel internet was het zomaar weg....balen!

Donderdagavond hebben we waarschijnlijk het hoogtepunt van onze reis gehad.... In Oeganda is het vroeg donker. We hadden gegeten in de lodge. En Sari en ik gingen vast naar bed. In Oeganda kennen ze geen straatverlichting, dus donker is ook echt donker. Op het terrein van de lodge hangen wat olie lampen en de maan was prachtig, dus je kon wat schimmen zien. Toen we vlak bij ons hutje waren zag ik iets bewegen. Er lopen wrattezwijnen, hyena's, apen.... Maar dit was toch iets groter...veel groter.... Het gevaarte merkte ons ook ook, en daar stonden we oog in oog met een nijlpaard! ( zo voelde het....) ben ik terug gelopen om Truus te halen. Die was zo blij als een kind. Eerlijk gezegd, het is ook heel bijzonder om zo'n enorm beest op een paar meter afstand te zien. Nijlpaarden komen alleen aan land als de zon onder is. Teer huidje schijnt....

Gistermorgen was de auto eindelijk klaar! En konden we eindelijk vertrekken. En ook die reis was weer een belevenis op zich. We moesten eerst over varen met de pont, want we gingen via de noordzijde het park uit. En wat een cadeautje was deze reis. We zagen weer olifanten, giraffen, antilopes, wrattenzwijnen, emapala's.... Het landschap is zo mooi, tijdloos. De vergezichten zijn weergaloos.
( de weg daar in tegen is een drama!)

Toen we het park uitreden zagen we gelijk weer het beeld van Afrika wat heel kenmerkend is. Vrouwen met ladingen vracht op hun hoofd. Kinderen in schooluniformen. Ze lopen van en naar school de hele dag door. Er zijn hier heel veel scholen. En er lopen altijd heel veel kinderen. Het lesrooster heb ik niet helemaal begrepen. Want op elk moment van de dag zie je kinderen lopen, zie je ze van of naar school lopen. Truus vertelde dat er kinderen zijn die tussen de middag naar huis gaan om te eten en anderen mogen op tijd weg omdat ze uren moeten lopen om bij een school te komen of om weer thuis te komen. Een soort van inloopschool zeg maar. Katrin, de buurvrouw op de convent, vertelde dat de school op de compound 400 kinderen telt. ( je hebt geen idee waar ze vandaan komen of wonen, we zitten midden in de bush, je zou torenflats verwachten waar alle mensen wonen...... En een stuk verderop zit nog een school en daar zitten ook heel veel kinderen op) Maar op de school hier werken maar 6/7 leerkrachten. Dat kunnen wij ons niet voorstellen. Onderweg zie je vaak een leeraar onder de boom en allemaal kinderen erom heen. En wij maar klagen als er 30 leerlingen in een klas zitten.

Het landschap is prachtig. Telkens afwisselend! De dorpjes zijn allemaal hetzelfde. Overal hutjes en hokjes. Zonder ramen wel met deur of deuropening met gordijn.

In een dorpje waar we stopte kocht ik en stokje vlees. Dat was echt verrukkelijk. Zoet varkensvlees leek het. Een soort van sate stokje zeg maar.
Daar lustte ik er nog wel een van dus kocht ik er bij een ander jongetje nog 1. Maar deze was minder....smaakte naar organisch vlees...ik herkende de vlees soort niet.... Je moet alles geprobeerd hebben!

Om 17 uur waren we terug op de compound! heerlijk om weer terug te zijn. Ik vond het toch minder om toerist te zijn. Alles wat we gezien hebben had ik niet willen missen. Maar het voelde schuldig om toerist te zijn. Truus vind dat niet nodig, we hebben veel voor Afrika gedaan en dan mag je best genieten van alle moois wat Afrika te bieden heeft.

Gisteravond gingen we weer met Truus mee om de ronde door healtcentre te lopen. Er is daar steeds wat te zien. Vrouwen die koken of wassen, kinderen die spelen, vrouwen die baby's de borst geven.....
En kippen die door de ziekenzaal lopen. Volgens Truus de stofzuigers van het ziekenhuis.... Ze vertelde dat er zelfs eieren op de bedden worden gelegd... Een soort van roomservice denk ik dan maar....

Vandaag gaan we mee de bush in voor het inentingsprogramma! Heel bijzonder lijkt me!