Dienstreis

Gister stond er een dienstreis op het programma. Een reis naar Ngora. Een heel klein dorpje in de buurt van Kumi, zo’n 3 uur rijden. We moesten met Damka voor een intake gesprek op de dovenschool.
Damka is een meisje wat verstoten is door de familie en door haar doof- en stomheid niet in staat is om goed te communiceren met de buitenwereld. Truus heeft haar in haar hart gesloten, en als jullie haar konden zien zou je dat ook doen. Het is een heel mooi meisje en ze lijkt ook wel heel erg slim.
We vertrokken rond 9 uur. En in Afrika kun je een programma voor de dag plannen, maar het loopt altijd anders. Gister ook. Want we zouden na Ngora ook nog naar Mbale rijden. Maar dat ging qua tijd niet meer lukken.
Onderweg kwamen we lang een huttendorpje aan de weg. En daar lag een hele zieke vrouw in de berm op een jute zak. De familie hield ons aan en smeekte ons om haar me te nemen en naar het ziekenhuis in Soroti te brengen….. Tja….We zaten al met 4 in de auto, en er moesten dan nog zeker 2 mensen mee. ( familie moet mee naar het ziekenhuis om haar te verzorgen)
Truus vroeg of de vrouw in de bak van de pickup kon liggen. Maar de vrouw was te zwak om in de bak te klimmen. Dus werd ze achterin de auto gehesen tussen Damka en Sari in. En de familie ging achterin.
Truus vertelde dat het wel een risico was om haar mee te nemen. We wisten natuurlijk niet wat ze mankeerde. En stel dat ze onderweg zou overlijden, dan had, als de familie kwaad wilde, Truus een probleem….
Maar we haalde het ziekenhuis en Truus adviseerde ons om mee naar binnen te gaan. Truus wilde de vrouw met haar familie niet voor het hek afzetten, maar binnen afleveren.
Het ziekenhuis op de compound is een paradijs is vergelijk met het ziekenhuis in Soroti. We wisten niet wat we zagen….. Het gebouw voor de intake is denk ik 7x30 meter. Als je de deur binnen komt is er een hal tot aan het einde van het gebouw. Aan de linkerkant hokjes wat kantoortjes voorstellen, en aan de andere kant wachtgedeeltes. De hele gang en alle wachtgedeeltes zaten vol met mensen. Je kon amper naar binnen. Overal zitten, staan en liggen mensen. Ergens was een houten tafel met een man en een vrouw die kennelijk de administratie bijhielden. 2 grote boeken waarin de namen genoteerd werden.
Geen ponskaartjes dus. Geen mooie wachtkamers met speelgedeelte voor de kinderen of tijdschriften om te lezen. Niets … beton om op te zitten…. In een bloed hete ruimte, want airco of ventilatoren zijn er niet…
De zieke vrouw die we mee hadden genomen werd, omdat Truus haar binnen bracht, snel geholpen. En hoefde dus niet uren te hangen in die lange gang vol met mensen.
Na wat vertraging konden we alsnog op weg naar Ngora. De reis was net als anders weer een grote bezienswaardigheid. De natuur is zo mooi en afwisselend. We kwamen langs een favoriete plek van Truus. Het lijkt net Nederland. Je ziet heel veel water met grasland. Heel vlak… echt mooi.
De aankomst bij de dovenschool was indrukwekkend. Er kwamen heel veel kinderen op de auto afgerend. Maar je hoorde niets…. Er was een aantal kinderen dat ons in gebarentaal begroette en ons vragen stelde. Maar ik had geen idee wat ze bedoelden… Dus hebben we lief gelachen en gezwaaid.
Er kwam een geweldig lieve juf op ons afgestapt. ( Ze leek op Hester-Sue uit de serie Little house on the prairie.)
Ze had Truus gevraag om met Damka langs te komen zodat ze een inschatting konden maken of ze geschikt zou zijn voor de dovenschool.
Ze was heel erg lief voor Damka. Ze probeerde van alles. Maar Damka heeft nooit iets van gebarentaal geleerd. Dus het was moeizaam. Maar tot onze stomme verbazing ( mooie woordspeling in dit geval) maakte Damka een geluid wat leek op het uitspreken van haar naam.
Helemaal perfect, want daarmee wordt duidelijk dat er wel degelijk wat mogelijk is.
Opgetogen verlieten we de school weer. We waren al uren onderweg en ik moest nodig naar het toilet. Dus ik vroeg de lieve juf of ik naar het toilet mocht…. Dat was geen probleem….. Buiten op het veld stonden twee betonnen hokjes. Boys en girls…. En daar mocht ik heen. Sari moest ook, dus die liep gezellig mee.
De buitenkant zag er prima uit…. De binnenkant wat minder. Het werd me ineens duidelijk waar de betonnen platen met gaten voor waren die ze aan de kant van de weg verkopen. Sari en ik moesten even slikken en moed verzamelen. Als ik er nu nog over begin dan gruuwt Sari... zo vies was het….Ik was even wat minder enthousiast over de school…
De hoofdmeester bepaalt of Damka wordt toegelaten. En die was boodschappen aan het doen in Mbale. We konden daar niet op wachten, want hij kan daar een paar dagen over doen.
De hele school liep uit om ons uit te zwaaien…in stilte…heel bijzonder!
Het was inmiddels te laat om volgens plan naar Mbale te gaan. We besloten om terug te gaan en langs een nationaal historisch monument te rijden. Vlakbij Kumi. Rotsschilderingen gemaakt door de pygmeeën in het jaar nul….
Je verwacht dan toch iets van een parkeerplaats…horden toeristen….ijsjes en frisdranken…
Er was een soort van hokje gebouwd waarin 2 mannen zaten die ons hartelijk ontvingen.
We kregen uitleg en we moesten toegangsgeld betalen. De weg naar de rotsen was niet echt aangelegd. Het was een tocht over keien en rotsen… Beide heren van het ontvangst gingen met ons mee. ( de deur van het hokje werd op slot gedaan) Er komen niet zo heel veel toeristen kennelijk… Want er kwamen ook nog wat bewoners mee met onze rondleiding.
Er waren 3 beschilderingen te bewonderen. We kregen uitleg over de symbolen. Erg interessant. De beschilderingen bevonden zich niet op 1 plek dus we hebben heel wat geklauterd.
In de laatste grot was een beschildering aan de bovenkant. De ruimte was erg klein, je kon er alleen maar zitten. En liggend kon je er een foto van maken.
Terwijl we met z’n allen in die grot zaten begon een van onze rondleiders de discussie over God.
Hij vertelde dat hij vond dat het vroeger veel eenvoudiger was. Er was 1 religie. Als ze iets nodig hadden baden ze tot die Goden. En die regelden wat ze nodig had.
Tegenwoordig zijn er volgens hem te veel geloven en is het bijzonder gecompliceerd. Want nu is er een God die eisen heeft. Want als ze het niet goed doen gaan ze naar de hel. En daar wisten ze eerder niets van. Als ze het goed doen mogen ze naar de hemel.
De verschillen tussen de geloven zorgt voor onenigheid. Allemaal factoren waar ze vroeger geen last van hadden.
Ik vond het een bijzonder moment. Het was heel intiem zo zittend in die grot. Buiten waren de apen vruchten aan het zoeken in de cactusboom… Weer een heel bijzonder moment…..
Op de terugweg naar huis bezochten we een restaurantje. Zag er mooi uit. Was gevestigd naast de doodskistenmaker. ( Doodskisten worden hier op voorraad gemaakt, je hebt luxe die gekleurd zijn ( paars) met een kijkgat voor de dode, of eenvoudig, blank hout, 6 planken….)
We wilden wat te eten, maar helaas dat hadden ze niet…. Maar zo vriendelijk als ze zijn leidde de vrouw van het restaurant ons naar een goed restaurant in de buurt. We liepen achter de hutjes langs, over het vuilnis…. En daar, in een andere straat, was volgens haar het beste restaurant….. Het was een standaard hokje met dit keer een voor en een achterdeur. Er stonden 2 tafels met een wat smoezig tafelkleed. Er omheen stonden 4 plastic stapelstoeltjes. Er hing een tv aan de muur op een houten stellage die vol zat met vliegen en spinnen. ( keurendienst van waren kan hier een leuk rapportje opstellen)
Een menu kaart was er niet. We bestelden een rolex. Dat is een chiapata ( soort van pannenkoek) gevuld met een omelet. Daarbij wilden we ook graag wat drinken. Zowel het eten als het drinken werd in een kraampje buiten gehaald, omdat ze het binnen niet hadden….
Er kwamen 2 locals eten. En ik was blij dat we een rolex hadden besteld. Zij kregen een zompig stuk wat op vlees leek. En daarbij een soort van spinazie en aardappelen. Voor ze begonnen met eten liepen ze naar de voorkant van het ‘restaurant’ waar onder een houten afdakje een waterkan stond waar ze hun handen gingen wassen.
En toen gingen ze met hun handen eten….Het was weer een hele belevenis.
Wij kregen onze rolex wel met bestek. Maar wat wij ons niet gerealiseerd hadden was dat Damka geen idee had hoe ze daarmee moest eten. Ze keek naar Sari en ze probeerde het na te doen.
Met Sari had ze inmiddels een band. Sari had haar in de auto een paar zuurtjes gegeven waar ze dol op was. Ze at ze smakkend op en je merkte dat ze de zuurtjes heerlijk vond.
Sari hielp haar maar besloot zelf ook maar met de handen te gaan eten. We moesten omgerekend € 3,60 afrekenen.