Vanalles en nog wat....

We zitten inmiddels op de veranda, met een koud biertje... zo begint elke avond. We hebben uitzicht op de kerk en de convent. Meestal praten we wat met degene die in en om het huis zijn. Truus is zo lief om elke dag een heerlijke maaltijd te maken. Elke dag iets anders, en alles even lekker. Het wordt hier om 18.30/19 uur donker, en dat is de reden dat we ook bij het huis blijven. Want donker is hier echt donker. Geen straatverlichting, dus overal donker. De avonden zijn erg gezellig. Meestal zitten we met meerdere op de veranda en dan kletsen we wat, nemen de dag door en discussiëren over wat we gezien hebben en hoe we het beleven. Geen televisie nodig voor vermaak. Het is ouderwets gezellig.
Het was weer een zeer warme dag en enerverende dag. We begonnen met het sjouwen van de spullen richting 'the Office ' van Truus in het healt centre. Overal zijn mensen en kinderen en iedereen groet je. Heel vriendelijk. We hebben alle koffers er neer gezet om als eerste de rolstoel naar het volwassengedeelte te brengen. Zuster Sam en alle aanwezige gingen uit hun dak toen ze de rolstoel zagen. Zo blij!!! Een goede rolstoel is hier zo veel waard. Nu kunnen ze tenminste weer fatsoenlijk iemand vervoeren! Daarna hebben we een klein gedeelte van de verbandmiddelen naar de opslag van het healt center en naar het verloskundige gedeelte gebracht. Ook daar waren ze zielsgelukkig met de spullen. ( er is nog veeeeel meer, maar dat brengen we later)
Daarna hebben we het schooltje wat Truus heeft laten bouwen bezocht. De kinderen waren buiten, en zo konden we met ze kennismaken. 8 bijzondere leuke en lieve kinderen die dankzij Truus weer een kans krijgen in het leven. Een andere blog zal ik wijden aan de school. Om de kids niet te veel te verstoren hebben we ze na een tijdje weer gelaten. We zijn toen naar de primairy school gelopen om te kijken hoe de basisschool er hier uit ziet. 100 kinderen in 1 klas is niet raar. De kids zongen voor ons, en ook dat is weer een onvergetelijke indruk. Na het tekenen van het gastenboek( wat hier gebruikelijk is) zijn we weer naar het huis gelopen. We gingen ook nog boodschappen doen in Soroti. Een tocht van 1,25 uur uur over een hobbelige weg. Truus kan beter rijden dan menig ander iemand. Zo stoer hoe ze met een Nissan Pick-up hier over de zandwegen dendert. In Soroti zijn meerdere winkels en er is een indrukwekkende overdekte markt. Het ziet overal zwart van de mensen. Na de boodschappen zijn we de Griekse tandartsen op gaan zoeken, we hadden nog wat spullen voor ze. En daar was vlakbij bakkery for life, waar we zowel de bakkerij als de zusters, die daar een revalidatiecentrum runnen en de bakkerij, bezocht hebben. Bakkery for life is een initiatief vanuit Nederland. En hier kunnen beperkte mensen werken en dus geld verdienen.
En nu zijn we net terug en kan ik mooi even bloggen en genieten we van het geroezemoes om ons heen!