de afvalrace (aangepast)

De afvalrace…
De terugreis naar Kampala was weer een heel avontuur. En nu weer terug in Kampala zie ik weer duidelijk hoever we in de bush zaten. Op de compound was het toch een soort van georganiseerde omgeving. En ik had het er erg naar mijn zin. Voelde me daar erg veilig.
Als een auto vanuit Ococia vertrekt richting Kampala wordt daar optimaal gebruik van gemaakt. Zo reden Theresa, de vriendin van Katrin op de convent, en Sofie, het meisje wat de laatste dagen voor ons kookte met ons mee. En andere Sophie, de maatschappelijk werkster namen we onderweg ook mee. We gingen met de grote pick-up truck. 5 personen voor en Sophie ging in de bak achterin zitten, samen met alle bagage van iedereen.
Onze eerste stop was in Orungo. Daar moesten we even wachten op iemand van German Doctors die een belangrijk document voor ons had om mee naar Kampala te nemen.
Onderweg zagen we een groot ongeluk. Er was een open vrachtwagen, volgeladen met kolen, daarbovenop bagage en veel te veel mensen van de weg afgereden en omgekanteld…. Maar niet te veel over nadenken….
De tweede stop was in Soroti, daar hebben we Sophie afgezet. Daarna andere Sofie in Kumi.
En toen moesten we een paar uur rijden… Het landschap blijft prachtig om naar te kijken. Zo mooi groen. Onderweg moesten we omdat we te maken hadden met een paar tropische regenbuien een paar keer de bagage die niet nat mocht worden binnen in de cabine proppen.
In het regenwoud waar we doorheen reden regende het ook. Dat was eigenlijk wel heel erg mooi om te zien. De temperatuur zeer aangenaam… Ik heb er weer van genoten. Voor Truus minder leuk.
In Makuno moest Theresa er uit. Een voorstadje van Kampala. Daar moest zij nog een taxi busje nemen om naar haar plek van bestemming te komen. Ik vind het wel stoer van haar dat ze dat doet!
We moesten voortmaken want het is een race tegen de klok om voor het donker en de grote drukte in Kampala aan te komen.
Om 19.00 uur komen we aan bij het appartement waar we de laatste nachten zullen slapen. Een appartement met een warme douche!! Oh zo lekker!!!
Truus is bekaf van het rijden….en dat is niet raar…. Het verkeer is overal vreselijk. Je wordt aan alle kanten ingehaald, door boda boda’s of door die vervelende taxibusjes vol met mensen.
In Kampala is het geen doen om normaal te rijden. Ze zijn zo asociaal. Niemand verleent voorrang. Ze doen maar wat.
We besloten om te genieten van de aanwezige luxe en om dus uit eten te gaan. En daar moesten we per boda boda heen. Oke…dat is een ervaring op zich… Stel je voor, het is heel erg donker…er rijden af en aan auto’s, vrachtauto’s, taxibusjes, boda boda’s…..Er staan geen strepen op de weg, dus waar je met 4 naast elkaar kan rijden, gebeurt dat ook…Maar of je nu 2 links en 2 rechts, of 1 links en 3 rechts… waar plek is rijdt degene die het snelst of brutaalst is. Gelukkig zijn er af en toe rotondes… daar gaat iedereen dezelfde kant op….
Achterop een boda boda is in het donker best spannend… Want boda boda’s kennen geen verkeersregels, of houden zich aan stoplichten…. Ze rijden links, rechts, in het midden…waar plaats is zeg maar. Dus als het rechts vast zit, proberen ze links in te halen…..al moet je hier links rijden en rechts inhalen…. en je moet je benen niet te ver uit steken, want het pas allemaal maar net. Het gaat gepaard met een hoop getoeter en je hebt geen idee wie er toetert…een lekkere chaos zeg maar. Sommige bestuurders dragen een helm, maar alle mensen die het als taxi nemen niet. Volgens Truus gebeuren er ook een hoop ongelukken. En heeft het ziekenhuis van Kampala zelfs een afdeling speciaal voor boda boda rijders.
Vandaag een heerlijk rustig boodschappen dagje. We moeten enorm acclimatiseren. Zoals ik al eerder schreef zaten we heel ver in de bush en nu zijn we weer op een luxer gedeelte van Oeganda. Wat een schril contrast is met de bush. We hebben afgelopen weken zoveel indrukken op gedaan. En zoveel meegemaakt. Ik ben wel blij dat we even rust hebben.
Op de heenreis heb ik Kampala niet goed gezien. In mijn beleving was er weinig hoogbouw... Maar dat is er wel. Er was één wijk met hoge kantoor gebouwen. Maar ook wel wijken met veel hokjes en krotjes. Er zijn grote supermarkten en van die Amerikaanse Malls. Vandaag hebben we heerlijk in een supermarkt boodschappen gedaan… Je kunt zo blij worden van die gewone westerse dingen. Gewoon een winkel met gevulde schappen waar je alles kunt kopen…. Ook hebben we koffie gedronken bij een Belgisch winkeltje waar ze heerlijk brood verkopen. Op dat terrein zat ook de eerste ‘normale’ slager die ik in Oeganda heb gezien. Vergelijkbaar als bij ons. Afgelopen weken zagen we alleen maar kotjes waar ze het vlees aan een haak buiten hingen of waar het op de houten plank voor aan het kotje lag.
In de middag zijn we met een taxi busje richting de stad gegaan. Ook dat is een avontuur. Er passen zeker 20 mensen in… Vraag niet hoe….
En natuurlijk hebben we ook nog wat afstanden op de boda boda gedaan. Als eerste gingen we naar de craft markt. Een markt waar ze houtsnijwerk en andere souvenirs verkopen. Daarna richting de malls. Weer om een heerlijk bakje koffie te drinken… nou ja, Sari en Truus. Ik, het kind in het gezelschap, koos voor een milkshake met een rietje….mmmhmmmmm.
Inmiddels zijn we weer veilig teruggekeerd in het appartement. Truus gaat zo weer heerlijk voor ons koken. En dan weer op tijd naar bed. Morgen staat het bezoek aan de evenaar gepland….