afscheid

Afscheid op de compound
Vrijdag is een drukke dag voor Truus. Ze houdt dan het diabetes spreekuur en tegenwoordig ook epilepsie spreekuur.
Wij mochten de meegenomen knuffels vanuit Nederland uitdelen aan de vrouwelijke medewerkers van het ziekenhuis. Ze zaten ons op te wachten in een lokaaltje… Daar sta je dan, met knuffels. Voor ons hebben knuffels niet veel waarde, sterker nog, veel mensen hebben zakken vol op zolder liggen.
Hier is het gewild… Ze vochten er bijna om. Ik wist niet wat ik zag. Ze wilde het liefst meer pakken, maar ze mochten er maar 1 meenemen. We hadden heel veel knuffels meegenomen, maar we zouden hier zakken vol naar toe kunnen doen…. Er zijn hier zoveel kinderen.
Na het uitdelen zijn we naar de primary school geweest, daar gaan de kinderen van 6-13 jaar heen. Probleem is soms dat mensen niet precies weten hoe oud de kinderen zijn…..
Het was weer een hele belevenis. De kinderen zitten met 3 of 4 kinderen in de schoolbankjes. Van die hele oude die je op de leesplank van Ot en Sien ziet. We waren in een klas waar de leraar aan 85 kinderen les gaf, je wilt echt niet ruilen met die man. Toch was het geen ongeordende klas. Ze zongen eerst een welkomstlied voor ons( ze wisten overigens niet dat we op bezoek kwamen) dat was indrukwekkend.
Het hoofd van de school zag ons lopen en nodigde ons uit om even in zijn kantoor te komen. Daar moesten we het gastenboek tekenen. ( Overal waar je komt mag je in een gastenboek tekenen, zelfs in de bush in een van dorpjes)
Hij vertelde dat de school nu 1450 leerlingen had. En 19 leraren. Geen luxe. De kinderen krijgen ouderwets les. De leraar zegt iets, en de hele klas zegt het na…
Akello, ons buurmeisje van de convent zit daar ook op school en vond het toch wel heel erg leuk dat we ook in haar klas kwamen kijken. Haar klaslokaal was helemaal ommuurt. Ze hebben alleen een bovenlicht. Ik vond het niet zo heel geweldig. Alle scholen zien er hetzelfde uit… Allemaal rechthoekige gebouwen, de meeste hebben overal ramen, vaak zonder glas..( waait lekker door) En voor de gebouwen is meestal een groot grasveld. Het is ongelooflijk hoeveel scholen er hier zijn.
Gistermiddag hebben afscheid genomen in het ziekenhuis. Een bijzondere plek.
Aan het eind van de middag zijn we bij onze naamzusters op bezoek geweest. Sari had 2 hele mooie setjes kleding die ze kregen. Je had hun gezicht moeten zien. Ze konden het niet geloven. Hun dankbaarheid hield niet op.
En gisteravond kwamen de zusters voor een afscheidsetentje. Het was heel erg gezellig. We hebben heel veel gelachen. Zeker toen we het over de film Sister Act kregen. Ik kreeg ze helaas niet zover om te gaan zingen…
Zuster Celestine was niet zo vrolijk. Ik geloof dat ze het helemaal niet leuk vind dat we gaan. Ze zegt ons steeds dat blanke mensen hoop geven. En dat ze ons daarom zo graag hier wil houden. Er waren mensen in het ziekenhuis die niet naar huis wilde omdat wij er waren…..
Maar onze koffers zijn gepakt. En vandaag gaan we de lange tocht naar Kampala maken….