Huisbezoek

Ons programma is eigenlijk te kort voor de tijd dat we hier zijn. Het lukt me ook niet om alles te bloggen. Het zijn teveel indrukken…. Tijd in Afrika is echt anders.
Gister stond de ‘home visit’ op het programma… Oh…. wat was dat weer bijzonder.
We vertrokken met de auto verder de bush in. De zandweg hier is zeg maar ander halve auto breed, en verder de bush in wordt het één auto breed. In een dorpje stopte we om de man op te pikken die ons nog weer verder de bush in zal leiden. Truus moest op een gegeven moment zelfs door een soort van weiland rijden waar je eigenlijk niet met de auto wilt rijden.
We stopte bij een soort verzamelhokje. En toen gingen we te voet verder. Want met een auto kun je daar niet komen. We kwamen in een dorpje waar we een man zouden bezoeken waarvan niet helemaal duidelijk is wat hij heeft.
Het dorpje bestond uit 4/5 hutten. Er zaten wat mannen die ons gelijk een soort van (zelfgemaakte) houten stoelen aanboden om te zitten. We besloten om onder een boom te gaan zitten ( het is erg warm in zon) en daar werden de aanwezige stoelen van het dorp neergezet. Het waren er niet genoeg voor de delegatie waar we mee waren, dus werden er uit een ander dorp verderop ook van diezelfde soort stoelen geregeld.
En daar zaten we dan, onder de boom. Tussen de scharrelde kippen en een haan die niet op hield met kraaien. We hadden 2 maatschappelijk werksters mee, Sophie en Jacinta. En Katrien ( Duitse vrijwilligster die op de convent woont) en haar vriendin/mede vrijwilligster ( die ergens anders werkt maar even op bezoek is) Theresa.
De man om wie het ging zat ook in de kring. Zijn broer op de grond ernaast. En de rest van het dorp en onze gids zaten er omheen in het gras. Truus stelde de vragen. En Sophie vertaalde dat naar de cmannen toe en andersom. Al sprak de man een beetje Engels.
Het werd niet helemaal duidelijk of de man lijdt aan schyzofrenie of aan waan ideeën. Hij maakte ons vooral duidelijk dat we niet moesten denken dat hij gek was. Maar dat was wel lastig. Want het ene moment maakte hij duidelijk dat hij een leraar was. En het andere moment dat hij in de politiek zat. ( en dat hij sinds 2003 nog niet betaald was..) Sterker nog hij was de president…Ook dat ze hem zomaar een andere naam hadden gegeven. Aan Truus vroeg hij of ze geen werk voor hem kon regelen…..Tja…dat zal lastig worden. Truus adviseerde hem om naar het health center te komen voor hulp. Maar de man voelde zich niet ziek, dus dat gaat hij waarschijnlijk niet doen.
Na een half uurtje, denk ik, vertrokken we. Op naar de volgende…. We reden een stuk verder naar een ander dorp. Waar we met nog weer een extra gids ook daar de bush inliepen.
Dit keer gingen we bij een jongen van 18 jaar op bezoek. Hij heette Basil. Een jongen die op zeer jonge leeftijd malaria heeft gehad en daardoor een hersenbeschadiging heeft opgelopen. Hij kon niet praten of lopen. Zijn armen en benen had hij niet onder controle. En het enige wat hij kan is enthousiast lachen. Hij was blij om ons te zien. ( Je moet je voorstellen dat hij de hele dag voor zijn hutje zit… hij heeft niets te doen)
Truus sprak via Sophie met de ouders om te kijken of we iets voor ze kunnen betekenen. Ze willen graag hulp, maar er is geen geld.
Er stond een enorm versleten rolstoel, die niet meer kon rijden…. Dat is waarschijnlijk het enige wat er te regelen valt, een andere rolstoel.
Midden in het gesprek werden we verrast door een kameleon die even langs liep. Echt een prachtig beestje!
Ook in dit dorpje hadden we een aantal mensen die er gezellig bij kwamen zitten. En na het gesprek stond er een man op die ook hulp zocht. Hij heeft een dochtertje met een waterhoofd. Toen ze klein was is ze geopereerd. Ze moet nu weer geopereerd worden maar er is geen geld. Het meisje is inmiddels verlamd en kan niet veel meer.
Weer een schrijnend geval. Truus kan er niet veel over zeggen of van vinden, ze moet het meisje eerst zien. Dus staat ze volgende week op de agenda van de ‘home visits’.
Toen we weg wilden gaan vroeg de man of hij voor ons mocht bidden. En daar stonden we dan, in een kring, met een man die in het Atheso voor ons bad.
De ochtend was voorbij en we moesten op pad naar Pamba. We zijn daar op bezoek geweest bij een revalidatiecentrum. Er zit een bakkerij bij van bakers for life wat gesponsord wordt door bakkers van het Stoepje in Nederland.
We werden rondgeleid door Betty. De zuster die daar verantwoordelijk is moest nog eten en Betty wilde dat wel even doen. Betty was daar even op bezoek. Ze kwam er al jaren. Ze woont in Engeland. Was een vrouw van een agrariër. En ze zamelde al jaren geld in voor dit opvangcentrum.
Betty zag er wel wat oud uit….maar ze oogde heel kras…. We waren stomverbaasd toen ze vertelde dat ze 85 was. Ze kon zo zijn weggelopen uit ‘Midsomer murders’. Op en top Engels met haar gebloemde bloesje en haar roze rok en gympen er onder.
Dus, Betty leidde ons rond. Ze was zo trots op alles. Leuk om te zien. In de bakkerij rook het heerlijk.
We mochten nog iets proeven. En we konden het niet laten om er brood en broodjes te kopen. In Uganda is er nog geen broodcultuur zoals wij dat kennen. Maar volgens Truus wordt er steeds meer brood gegeten. De westerlingen eten wel brood.
Na het bezoek aan dit centrum vertrokken we naar Soroti voor boodschappen….. Dat was mooi want dan konden we ook nog iemand van het revalidatiecentrum meenemen die naar huis mocht. Dat meisje zou in Soroti weer door iemand anders worden opgehaald.
Na de boodschappen moesten we door naar Lwala. Daar waren we uitgenodigd door mensen die voor German Emergency Doctors werken. Er nam een arts afscheid en daarom was er een feestje.
Onderweg zagen we een nonnetje zwaaien, en verderop werd ons duidelijk door het gezwaai van wat locals dat ze met ons mee wilde.
Dus het nonnetje werd achter in de bak geladen en gingen we verder naar Lwala. Zij moest toevallig daar op de convent zijn.
Het was een heel gezellig feestje! Ze hadden een tafel gedekt en mooi versierd. Er was een bbq. Ze hadden er een auto met de deuren open staan zodat er muziek was. Heel gezellig! De mensen die daar wonen zijn heel erg aardig en bijzonder gastvrij. Katrien, arts. Eva, verpleegkundige. Ingbert, technicus. En ik ben de naam van de dokter die afscheid nam even kwijt.
We hebben er heerlijk gegeten. En om 20.30 uur wilde Truus graag naar huis. Heel begrijpelijk want het is enorm donker en ze moest nog zeker een uur terugrijden over een hele slechte weg.
En het is zo donker dat je je ook moeilijk kunt oriënteren. Er zijn veel bomen en struiken. Weinig aparte punten of borden waar je op kunt navigeren.
Om 21.00 werden we door zuster Celestine van de convent gebeld waar we bleven…. Ongelooflijk….Truus is bij 70 en moet zich nu nog verantwoorden hoe laat ze thuis komt!
Aan de andere kant, die sociale controle lijkt mij wel fijn als je zover in de bush woont!