Boodschappen

Elke avond lezen we via mijn telefoon de reacties op de blogs. Dat is altijd erg leuk! We zijn blij met alle reacties. Het is geen doen met de internetverbinding van hier om individueel te reageren.
Ik schrijf de blog in Word. En dan maar hopen dat er lang genoeg internet is om hem te versturen.
Gistermiddag zijn we naar Soroti gereden voor boodschappen. Soroti is ongeveer 1- 1,5 uur rijden. Beetje afhankelijk hoe de weg is. Na een bui-tje voor het stof ziet de zandweg er altijd weer anders uit…. Het weer is hier stabiel, elke dag 30 graden. Soms een bui-tje, maar daarna weer lekker warm. 1 november begint het droog seizoen, we hebben al een paar dagen geen regen gehad…)
Soroti is een soort van stad. Er is wat hoogbouw, er zijn legio winkeltjes ( lees: betonhokjes zonder ramen maar voorzien van een deur) en een grote markt ( lees: een op een stapeling van dezelfde producten die in de winkeltjes worden verkocht en groenten , vlees en vis.) Oja, en een verzameling aan bonen, rijst en meel. Er lijkt ook een soort van verdeling te zijn in de straten. Zo heb je een gedeelte waar alleen maar hokjes zijn waar de bonen, meel en rijst verkocht wordt. Opmerkelijk is om te zien hoe er gewogen wordt. Een weeginstrument aan het plafond met een haak, of gewoon op een weegschaal met gewichten die er voor de balans op worden geplaatst. We zagen ook een gedeelte waar ze spijkers, scharnieren en andere ijzeren producten verkopen. Het meeste is verroest…
Ook zagen we een gedeelte met naaisters/naaiers. Die zitten achter trapnaaimachines van pfaff of singer, want elektriciteit is er niet. Al zag ik wel wat elektriciteitspalen in Soroti. Maar het schijnt heel erg duur te zijn. Al zien we soms een zonnepaneeltje. Zelf bij een hutje in de bush.
Sari en ik mochten ons vermaken in Soroti, Truus moest heel veel boodschappen doen.
We gingen eerst naar de MTN shop. Daar kunnen we terecht voor onze telefoon. De telefoon van Sari bleek ongeschikt. Ze heeft een verouderd type Nokia ( waar volgens mij heel Oeganda mee loopt, want de Nokia fase blog ging zeker niet over smartphones van Nokia maar de verouderde modellen zonder data) Dus vreemd dat ze Sari’s toestel niet werkende kregen. Ik heb een HTC toestel bij me. De email werkt wel. Maar ik kan niet op internet. En bellen of sms-en lukt ook niet. We hebben een uur gewacht, maar ze kregen het niet voor elkaar. Nou, ik kan gebeld worden…. Maar dat is denk ik heel erg duur. Sari kreeg uit eindelijk na lang wachten een telefoon aangeboden die ze mocht lenen zolang ze in Oeganda was. Dat vonden wij heel erg aardig. Maar niet handig. Want waarschijnlijk komen we niet meer in Soroti.
We liepen ook langs een soort van restaurant. Zag er westers uit. Je kon er allerlei soorten koffie bestellen en ook iets van donuts of ander eten. Dat hadden we nog niet eerder opgemerkt.
We hebben ook een tijdje op een muurtje gezeten, gewoon kijken wat er langs komt. Dat verveeld niet. Zo zie je allerlei constructies op de fiets. Of vol beladen busjes. Ongelooflijk hoeveel mensen erin passen. Of open vrachtwagentjes die e beladen zijn met eetbare kolen, daar bovenop fietsen en daarbovenop 50 personen… Levensgevaarlijk zou denken. Maar hier heel normaal. Veel mensen spreken je aan. Ons Atheso is nog beperkt: Yogha, betekent hallo, Yogha noi betekent hallo hoe gaat het en Eyalama wat je uitspreekt als jalama, betekent bedankt…
Mensen vinden het leuk als je je best doet in hun taal. Ze geven je ook graag een hand, liefst 3 keer. De meeste spreken een beetje Engels en zijn erg aardig. ( als je mensen wat langer kent gaan ze met je geiten zoals wij dat noemen, je krijgt dan een kopje, hoofd tegen hoofd, eerst aan de ene kant dan aan de ander kant)
Er zijn ook mensen die wat minder aardig overkomen. Je wordt mesungo genoemd, dan weet je dat ze het over je hebben want dat betekent blanke. Sommige hebben niet in de gaten dat we het woord kennen. Andere noemen je mesungo en bedelen om geld. Want witte mensen hebben geld en ze hebben een soort van verwachting dat je dat dan maar geeft.
Aan het eind van de middag kwam Truus met een afgeladen auto ons ophalen…. De hele achterbak zat vol. Zuster Anna Grace, ene Michael ( accountant van het ziekenhuis) en Sofie ( een jong meisje) moesten ook mee. Sofie ging buiten op alle spullen zitten en wij met z’n vijven in de auto. Inclusief nog meer boodschappen. Achterin was het wat proppen.
Sofie is een meisje wat verstoten is…. Verstoten…. Je kunt het je niet voorstellen. Maar dat gebeurt hier veel te vaak. Als kinderen bijvoorbeeld suikerziekte hebben….Ouders kunnen de medicijnen niet betalen…dus dan maar verstoten…. Of als kinderen een handicap hebben en niet productief zijn, worden ze ook verstoten…. Vandaag gaan we met een doofstom meisje naar Mbale voor intake bij een dove school. Truus vindt dat het meisje een kans moet krijgen om de doventaal te leren en het liefst ook een vak. Want het meisje is niet dom. Het meisje is ook verstoten. Stel je toch eens voor hoe dat moet zijn. Je kunt niet praten, je niets horen en dan moet je weg van je ouders. Waarheen? Families wonen in hutten bij elkaar… Echt onbegrijpelijk. De verstoten kinderen gaan zwerven, kunnen soms bij andere families terecht of komen zoals Sofie op de convent terecht.
De convent hier heeft 5 meisjes inwonen. De meisjes koken en doen klusjes. De jongere meisjes gaan naar school en de oudere meisjes hebben nog meer taken. Maar onderdak en eten. De zusters hebben het niet breed. Ze krijgen 70.000 shilling per zuster per maand, en dat is omgerekend 21 euro per maand. Daar moeten ze van leven. En dus ook die extra monden voeden en de school van betalen.
Martin, een jonge jongen woonde er ook. Verstoten omdat hij suikerziekte heeft. Maar Martin woont inmiddels op de compound in een hutje. De zusters zorgen op een bepaalde manier nog wel voor hem. Zo kan hij naar school en stoppen ze hem ( net als Truus) af en toe wat eten toe.
Op de convent wonen onze naam zusters Apio en Adungo, Marie, Sofie en Akello. Ik heb een zwak voor Akello. Ze is een jaar of 12. Haar zus Marie is verstoten door haar ouders omdat ze suikerziekte heeft. En Akello is weggelopen van huis. Niet verstoten. Er is daar thuis kennelijk iets gebeurd en ze wil onder geen beding terug naar huis. Ze is van huis weggelopen. En dat hutje waar ze woonde staat hier heel ver vandaan, uren lopen dus. Ze hebben haar toen ook weer teruggebracht, maar ze kwam direct weer teruglopen. Er is dus iets vreselijks gebeurd. Het meisje zegt er niets over….
Maar Akello komt ons altijd lachend tegemoet, we worden altijd geknuffeld, ik heb een zwak voor haar….