Heftig

Vandaag een heftige blog, wellicht niet geschikt voor jonge lezers….
Gister liep ik mee met de ronde van Truus door het ziekenhuis. Het is in de ochtend al ontzettend warm In het ziekenhuis is geen airco of ventilatoren, het is er gewoon heel erg warm. We zagen een moeder bij haar kind op bed ( lees, stalen frame met schuimmatras waar skayleer omheen gemaakt is, dun) met een jengelend broertje huilend en zeurend om het bed heen. Het meisje wat op bed lag was doodziek. Malaria…. Het kind leed aan bloedarmoede en moest bloed hebben….
Maar in u healtcentre was geen bloed, in het ziekenhuis in Soroti ( 1,5 uur hier vandaan) ook niet….
Dat vond ik vreemd. Bij ons heb je in elk ziekenhuis toch bloed?? Transfusie is hier verboden! Ja, verboden, je leest het goed. Ze hadden o positief nodig, en dat heb ik… Maar als ik het zou geven zou ik in de gevangenis belanden. Hu????? Gevangenis????? Raar beleid hier. Zuster Celestine weet nog een ander ziekenhuis wat ze gaan bellen. Daar moeten ze even kijken wat ze hebben. En even kijken duurt eeuwen.
Inmiddels wordt Truus buiten door de vader gesmeekt zijn dochter naar een ziekenhuis te brengen.
Maar Truus heeft dat ooit gedaan. Toen ze met het kind bij het ziekenhuis aan kwam was het overleden, en dan blijf je verantwoordelijk, dus moet je er ook mee terug.
Inmiddels heeft Truus besloten dat mee naar het inentingsprogramma niet kan. We wachten of ze in een ziekenhuis bloed kan halen. Helaas heeft het ziekenhuis verderop verkeerd bloed. Jammer.
Er word gesproken over een transfusie van vader op kind. Ook dat is strafbaar, maar wat moet je dan? De zusters willen het niet. Want dat kan later tegen ze gebruikt worden. Armoede maakt mensen niet nobel. Ze hebben het meegemaakt dat ouders de zusters later chanteerde met wat ze hadden gedaan.
Toch was lijdzaam toezien geen optie en wordt er besloten vanuit Soroti spullen te regelen die transfusie kunnen doen.
Wachten…wachten…. Wachten….
Sari en ik werden op school verwacht. Er was een fundraising voor een computer op school. Ze hadden allerlei belangrijke mensen uitgenodigd. En buiten was het mooi versierd. De drama groep had een stukje toneel voorbereid waarin duidelijk werd hoe belangrijk een computer is. Dat opleiding met een computer meer mogelijkheden biedt.
Nu krijgen ze les met 100 kinderen tegelijk. De kinderen hebben geen schoolboeken die ze mogen houden of naar huis nemen. We zijn even in de bibliotheek geweest. En dan schrik je wel. Wij zagen wel lesboeken. Maar de leraar geeft les, dus dan hebben ze geen boek nodig. En als ze een opdracht hebben mogen ze een boek even lenen….. Ondenkbaar toch?!
Na het toneelstukje begon de inzameling. Elke belangrijke man schonk wel iets. Ook werd er een kip en een geit geschonken… De minister van onderwijs schonk een computer, en zou regelen dat er een gebouw kwam waar de computer in kon komen te staan. Weer een ander schonk cement… Creatief met spullen zeg maar.
Wij hebben natuurlijk ook een geld donatie gedaan, en die werd heel hartelijk ontvangen.
Maar de hele dag bleef het meisje door mijn hoofd spelen.
In de middag zijn we nog even terug geweest. Ze werd steeds zieker. Het broertje steeds vervelender. Stel je toch eens voor hoe dat moet zijn voor zo’n moeder. Het meisje lag op zaal, niet als enige, er lopen steeds mensen in en uit….het is heel erg warm….
En helaas waren de spullen te laat en is het meisje overleden.
1 zak bloed had haar leven kunnen redden…..
En toen het meisje was overleden moest de familie naar huis. En niet met de auto, nee met de boda boda. De brommer taxi.
Mensen hier weten niet beter… wij wel….ik ben er stil van………