de nonnen

Allereerst dank voor alle reacties op de blog ook via de mail. Leuk dat het zo gewaardeerd wordt. En namens Sari dank voor alle felicitaties! ze heeft een bijzondere verjaardag beleefd!

Eergister gingen we naar de sisters om kennis te maken. Zij wonen aan de andere kant van de kerk in de convent.
Sister Ann Grace, sister Angelo, sister Morris, Sister Stella, sister Sam en Sister Celeste.
We werden hartelijk ontvangen. Onze handen werden gewassen, kregen limoenen en hadden een leuk gesprek.
Gister werden we uitgenodigd voor de lunch. Zo bijzonder! In de convent verblijft Katrien, een meisje van 18, ze komt uit Duitsland. We hadden haar verteld dat we het lokale eten wilde proeven. En zij had dus de lunch geregeld.
Het was even slikken voor me, want als voorafje kregen we een papje van mais, wat mij deed denken aan de griesmeelpap thuis. En dat vind ik zo vies.... Maar daarna kregen we gelukkig ook lekkere dingen. We waren erbij toen de meisjes die daar in de convent werken voor ons gingen koken. Het zag eruit zoals ik vroeger als meisje buitenspeelde en de blaadjes ging koken, gras erbij, roeren klaar! Dat smaakte naar niks, dit was bijzonder lekker!
De zusters vonden het heel erg gezellig dat we kwamen eten. Ze vinden het leuk om te praten. De een praat beter Engels dan de ander, maar je voelt je meer dan welkom. Sterker nog ik voel me er wel thuis. Sari had er wat moeite mee toen ik zuster Sam vroeg of ze de nieuwe paus een knappert vond. Maar zuster Sam moest hartelijk lachen, en gaf toe dat het een leukert was.

Vanochtend om 7 uur begon de Engelse mis, en wij waren erbij! ( realiseer dat het voor ons ook erg vroeg was en dat ik om 6.30 onder de koude douche stond...op zondag!)
Maar hoe bijzonder was het! We hadden de "leuke" priester volgens Katrien. Degene die leuk verteld, en dat was zo. Er werd gelachen, geklapt. En het koor bezorgde ons weer kippenvel.
En toen, riep de priester ons. Als visitors moesten we naar voren komen.
En toen moest ik even slikken, want Sari stuift zo het altaar op en geeft de priester en hand. Iedereen lachen. Het was de bedoeling dat zuster Celeste ons zou introduceren. Maar door het moment waarop wij werden overvallen had ik dat ook niet in de gaten. En de priester keek wel raar, maar gaf mij ook een hand. En toen mochten we nog wat zeggen en iedereen lachte en klapte. Weer een bijzonder en uniek moment.
De mensen zijn zo vriendelijk voor ons!

Vandaag gaan we op pad. Truus vind het belangrijk om ook iets van Oeganda te laten zien. Ik ben heel erg benieuwd!