Soroti

Na een heftige ochtend weer even pauze..... we zijn eerst met Truus mee geweest naar het ziekenhuis. Het is in mijn ogen erg spartaans. Maar volgens Truus echt goed voor deze omgeving. Truus hield spreekuur voor diabetes en epilepsi patiënten. Indrukwekkend. De taal is een grote barrière evenals de onkunde van mensen. Zo is het ze bijvoorbeeld niet duidelijk dat ze veel moeten drinken...
Er kwam een vrouw met een gehandicapt meisje van een jaar of 11... Ze had er 6 km mee op haar rug gelopen, en moest weer terug. Dat meisje kon niet lopen. Het is hier erg warm. Ik was blij dat Truus haar wat geld gaf zodat ze een brommer taxi naar huis kon betalen. Er is hier geen zorg voor deze kinderen. Ouders zitten met de handen in het haar. Het is geweldig dat Truus bezig is om het huis te realiseren. Maar ik vraag me wel af of het groot genoeg is. En of we genoeg hulp kunnen realiseren mensen hier op te leiden, hoe om te gaan met deze kinderen.
Mocht iemand ideeën hebben, we horen ze graag!
Net als alle reacties, dat is leuk om te lezen dat iedereen zo meeleeft.
Deze reis is zo bijzonder!
Gister zijn we naar Soroti geweest. We moesten wat boodschappen en ik wilde heel graag een simkaart zodat ik kan bellen en internetten met mijn telefoon. ( kan je prioriteit maar zijn, haha)
Boodschappen doen is een hele belevenis. Alles ligt op straat. Ik zag een kraam met tweede hands schoenen en kleding... wij zouden het thuis niet eens in de zak van max doen...
in de winkel kregen we een jongen die voor ons de boodschappen ging dragen, hoe lief, en iemand anders pakte het in.
Geld pinnen was ook bijzonder.
Sari ging eerst. Pinde € 300 is 800000 shilling. En toen wilde ik, geld op.... Jammer!! nu noem ik haar voor de grap mijn suiker tante.... moest geld van haar lenen.....
De markt daar was heel bijzonder. Onder een groot afdak allemaal kraampjes. Met vlees ( hoezo hygiëne, gewoon zonder koeling) op houten planken net als de vis. Als ik levend terug kom in Nederland kunnen we terug naar dit systeem. Mensen verkopen daar wat ze verbouwen, of komen ruilen. Dus bananen voor bonen, of kool voor vis. Kinder créche kennen ze niet dus alle kleine kinderen zitten op schoot bij de vaders en moeder in de kraampjes. En die kraampjes zijn allemaal 1 vierkante meter... alles zit op elkaar. De geur is niet beschrijven, net als het geluid. Alle mensen zijn vriendelijk en zeker niet opdringend.
Foto's maken doen we, maar soms is het zo schrijnend dat ik het niet wil fotograferen. Meestal vragen we de mensen of we een foto mogen maken. dat vinden ze allemaal leuk. De selfies met Ipad zijn zeer gewild. Ze vinden het geweldig. En als je eenmaal met 1 iemand praat, voor je het weet staat er een hele groep op je heen.
We hebben ook een bouwplaats gezien. ongelooflijk!! Een steiger kennen ze niet... nou ja, wel in de vorm van een houten stellage. Echt een kunstwerk, maar ik zou er niet op durven. Stenenlift kennen ze ook niet. op elke verdieping staat iemand en dan gooien ze de stenen omhoog. Niet efficiënt zul je denken, maar hier zijn daardoor meer werkplekken. Wij bezuinigen overal op, we moeten efficiënter werken, misschien moet iemand toch eens gaan berekenen wat goedkoper is?
En zo ga je bij alles wat je ziet nadenken, vragen stellen, vergelijken....

Morgen staat onder andere de verjaardag van Sari op het programma!