De reis naar Ococia

Tja, waar zal ik mee beginnen..... het was gister een hele lange dag vol met indrukken... Gebeurd niet snel maar ik ben er letterlijk stil van.
We zagen gister Kampala bij licht... Alles is anders dan dat we gewend zijn. Zo ligt er af en toe wel asfalt, maar daar heb je het ook mee gezegd. Geen strepen op de weg, geen verkeerslichten, geen borden en kennelijk ook geen regels. Het autorijden is een groot avontuur. zo word je links en rechts ingehaald, kunnen er best 4 auto's op rij rijden, brommers er naast of doorheen, fietsers...en de wandelaars lopen gelukkig wel aan de kant. Ik ben ook onder de indruk wat er in een busje past. Heel veel mensen, kippen, ladingen rijst, hout.... De brommer gebruiken wij ook niet optimaal. Zo zie je hier brommers met 3-4 personen. Meestal zonder helm. Kleine kinderen op het stuur, kippen in de hand, rijst achterop..... geniaal... Ik zie het als het efficiënt gebruiken van vervoersmiddelen. Want ook een fiets kun je gebruiken als pakezel. Ongelooflijk welke stellages men weet te knopen op 1 fiets.
Kampala is een drukke stad, maar anders dan welke andere hoofdstad die ik ooit gezien heb. Zo zijn er wegen van asfalt, maar bijna elke afslag gaat verder met rood zand. Er is geen stoep of goot zoals wij dat kennen. Het straat beeld bestaat uit hokjes met daarvoor een houten kraampjes met eten. Outlet store is hier ontstaan, alles staat buiten. Zo staan alle banken, bedden, doodskisten buiten. Enorme hoeveelheden.
Overal ligt troep. Bergen afval.
Er lopen een paar wegen. Zo reden wij eerst op de weg naar zuid Soedan. Stel je voor, een streep met asfalt, en daarnaast alleen maar zand en zandpaden. Hoe verder we het land inreden, hoe meer plaggen hutten. Je ziet steeds meer bouw van vierkante hutjes erbij. Maar ik was onder de indruk de plaggen dorpjes. Het lijkt 1 groot museum. En telkens denk je, wanneer rijden we uit het park. Langs alle wegen lopen mensen. Je ziet veel waterpompen, en de meeste lopers hebben gele jerrycans bij zich om daar te vullen. Wat mij op viel is dat er heel veel kinderen ( netjes in uniform) langs de weg lopen waar de auto's met 100 km per uur langsrijden. In Nederland betuttelen wij onze kinderen misschien toch iets te veel. Hier lopen ze elke dag kilometers om naar school te komen. Wij reden met 3 blanke vrouwen in een auto, een bezienswaardigheid voor dit land. Want je ziet geen zwarte vrouwen rijden. Niet op brommers, niet in auto's en op de fiets zijn ze me ook niet opgevallen. Er wordt heel veel naar je gezwaaid. En ik voel me eerlijk gezegd wel iets ontheemd, want ik heb gister geen andere blanke gezien.
Onderweg hebben we wat Oegandees eten gegeten, dat was heel erg lekker. Een Rolex... een soort van pannenkoek met een gebakken ei in elkaar gerold.
Oeganda is echt prachtig! Mooi groen. Veel bomen, gras. Gevarieerd landschap. Zo reden we door het regenwoud ( Burgers Bush is er niets bij) kwamen we langs theeplantages, suikerplantages, katoen..... Echt heel erg mooi. Maar overal zijn dorpjes. Met dezelfde vierkantje hokjes waar de mensen wonen en de hele dag met hun verkoopwaar zitten. En ik heb geen toerist gezien, dus vroeg ik me af, wie gaat dat kopen. Er zitten zoveel mensen langs de weg.....
Je ziet ook heel veel mensen op blote voeten lopen. Dat is ook raar. Of je ziet mensen de was doen in de rivier...... Zo'n reis roept heel veel vragen op. En laat je steeds weer beseffen hoe goed wij het hebben.
Na uren asfalt gingen we de bush in richting Ococia. Het is hier vroeg donker, dus we zagen niet veel. De zandweg zit vol gaten.... Er liepen veel mensen die je amper ziet. Fluoriserende hesjes zouden heel welkom zijn!
We kwamen na lang hobbelen uit op de compound ( waar een Zeeuwse vlag hangt!) waar we voorlopig zullen verblijven. Ik heb inmiddels een rondje gelopen en het is hier prachtig. Het uitzicht is verbluffend. Zo mooi.
We verblijven in een soort huis. Ik had me ingesteld op een hutje, maar in vergelijk pure luxe waar we zijn .
De compound bestaat uit een kerk, school, medisch centrum.... Veel leven om ons heen. klinkt echt gezellig.
Truus is echt geweldig lief. De mensen hier zijn gek op haar. Kan ik me helemaal voorstellen. Ze is hier helemaal gewend. Heel rustig. Ze lijkt alles onder controle te hebben. Je moet je instellingen wel bijstellen als je hier bent. En ook je mentaliteit. Iedereen is hier erg vriendelijk.
Vandaag gaan kennismaken met de mensen hier, naar de markt in Soroti en de koffers uitpakken!