Boodschappen doen....
Door: Elja
Blijf op de hoogte en volg Elja
13 Oktober 2017 | Oeganda, Kampala
Wakker worden in Kampala, en dan zien waar we gisteravond beland zijn. Een mooi huis in een wijk op een heuvel. Het huis staat tussen allerlei andere huizen die allemaal omringt zijn door hoge muren met prikkeldraad. De meeste huizen hebben een 'watchman', die opent de poort. We mochten uitslapen want we waren gisteravond pas om 0.00 uur in het huis. Het huis is mooi. Heeft 2 slaapkamers, en een badkamer met een warme douche!!! We mochten dus het bed delen, maar dat wisten we van te voren. Vanmorgen hebben we eerst ontbeten en toen stond boodschappen doen op het programma. Niet heel spannend zal je denken, maar geloof mij, het was een heel avontuur. Truus had een chauffeur geregeld die ons de hele dag rond kon rijden. De belangrijkste boodschappen waren de medicijnen. Dus we zijn als eerste naar een bedrijf gereden waar ze normaal gesproken het meeste wel hebben. Een bedrijf waar heel veel mensen werken, Iedereen heeft een eigen functienaam iedereen heeft een baan, veel werkgelegenheid! Zo is er een mannetje die de bestelling aanneemt, een mannetje die kijkt of de spullen er zijn, een mevrouw bij wie je mag afrekenen, een mannetje die een pakbon maakt, een mannetje die alle formulieren controleert en iemand die het in het magazijn op zoekt. Dit kost heel wat tijd.... Vandaag hadden ze helaas niet alles wat we nodig hadden. Dus de missie was om een adres waar ze deze spullen wel hadden te vinden. Onderweg kwamen we langs het huis van de witte paters waar we even een goede kennis van Truus gedag gingen zeggen. Ook zij wonen achter een muur, met een poort en een watchman. Vader Gerard was blij om ons te zien, en broeder Fransis ook. We werden hartelijk ontvangen en hebben even leuk gekletst. Bijzondere (oude) mannen. Daarna gingen we over vele van de 7 heuvels waar Kampala op gebouwd is op weg naar een nieuw adres voor medicijnen. Onze chauffeur is echt een held. Het verkeer is dramatisch om je in te begeven. Meerdere keren per minuut ben je ervan overtuigt dat je laatste seconde geslagen is. Want er is geen belijning op de weg waardoor alles wat rijdt overal rijd. soms rij je met 3 auto's naast elkaar en met 2 tegenliggers die naast elkaar rijden, maar kan ook 4:1, of 5:2of 2:3 wat maar past. En daar tussendoor rijden de boda's (taxi brommers)ook geheel willekeurig. Je moet ogen voor en achter hebben om op de plaats van bestemming te komen. En heel veel geduld! Er zijn wel wat verkeerslichten, maar die doen het niet allemaal. En om ingewikkelde kruispunten waagt een verkeersregelaar zijn leven door een poging te wagen het verkeer in goede banen te leiden. Omdat we al redelijk lang onderweg waren zijn we even naar de Belg geweest, een luxe westers café waar we een heerlijke kop koffie gedronken hebben. Bij de westerse slager hebben we broodjes voor onderweg gekocht. En de slager is een winkel waar heel veel mensen werken. Niet dat het heel druk is, maar ieder zijn taak. En als er dan een klant is nemen ze alle tijd voor je. Dus 3 broodjes halen kost ruim een half uur. Want er is iemand die de broodjes maakt, en iemand die mag afrekenen. Op naar het volgende medische adresje. Helaas was er op het tweede adres voor medicijnen ook niet dat wat we nodig hadden. Truus kreeg nog een ander adres, en ze zei dit is het laatste adres zou zijn waar we het zouden gaan proberen. Ook dit was weer een tocht waarvan ik regelmatig dacht dat er een kras op de auto zou komen, we aangereden zouden worden of er een boda onder onze auto terecht zou komen. En ook hier weer niet wat we nodig hebben. En je moet je voorstellen dat het letterlijk zwart ziet van de mensen, het erg warm is en Truus met haar 1,56m dan even stoer daar tussendoor gaat lopen recht op doel af. Vastberaden te vinden wat ze nodig heeft. En terugkomend van dit adres was er toch nog een adresje waar ze het kon proberen, en Truus zou Truus niet zijn om toch door te gaan. Ik had de moed al opgegeven.... maar Truus werd beloont voor al haar moeite en kon uiteindelijk alles van het boodschappenlijstje afvinken! Het was inmiddels 4 uur. En nog niet moe. Want gelukkig wilde ze ook nog met ons, verslaafd aan onze telefoon/ contact met onze familie en vrienden, een simkaart gaan halen. Ook zo'n winkel waar heel veel mensen werken en er weinig klanten te zien zijn. Dus het werk wordt verdeeld en leer je net als wat je rest van de dag gedaan hebt om geduldig te wachten tot iedereen zijn kunstje gedaan heeft.
-
13 Oktober 2017 - 19:55
Cathy:
Hoi dames,
Wat een belevenissen voor de eerste dag, leuk om jullie verhaal te lezen, kijk al uit naar het volgende.
Groetjes.... -
13 Oktober 2017 - 23:04
Ad Valentijn :
Hallo Elja,
Leuk verslagje heb je gemaakt mooi hoe het daarzo allemaal in zijn werk gaat.
Wens je een prettig verblijf en veel plezier toe.
Groetjes Ad
-
14 Oktober 2017 - 00:01
Corry:
Nou de eerste dag en al zo'n beleving. Geweldig om te lezen. -
14 Oktober 2017 - 08:12
Erik :
Hoi Elja,
Leuk verslag en geniet van de dingen die komen!
Gr -
14 Oktober 2017 - 10:40
Joosje:
Dag meiden,
wat een geweldig verslag en wat een enerverende kennismaking met het land. Dan denken wij het hier altijd zo druk te hebben .....
Ben heel benieuwd naar de verdere belevenissen. Veel succes!
groet, Joosje (KE) -
14 Oktober 2017 - 12:06
Annet:
Hoi Elja en Truus,
Mooi verslag van deze eerste dagen -
14 Oktober 2017 - 17:32
Carla Bekken:
Geweldige verhaal, lees graag het volgende alles goed daar. -
15 Oktober 2017 - 11:36
Ellen Sweers:
Serieuze werkverschaffing daar! En wat een oefening in geduld!! :)))
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
