I do not speak that one.....
Door: Elja
Blijf op de hoogte en volg Elja
31 Oktober 2014 | Oeganda, Soroti
Gister gingen we na het ontbijt even een stukje wandelen. En zoals eerder vermeld, we zitten op een compound midden in de bush. Er staan hier een aantal gebouwen, huizen. En rondom is er natuur. Rode zandpaden. En overal lopen mensen. Wij zijn een bezienswaardigheid, voor ons zijn zij dat... De meeste begroetten je, anderen zijn bang voor je. Kennismaken, hand schudden, is heel beleefd, en dat doen veel mensen. Zo ook onze nieuwe vriend van gister. we kwamen hem onderweg tegen en hij was bijzonder vriendelijk. Hij stelde zich voor en wilde weten hoe wij heten. Ja, en dan is het lachwekkend hoe je van Dixhoorn uit de mond van een Oegandees hoort. We probeerde een gesprek met hem aan te gaan. Maar bij bijna alles zei hij steeds: I do not speak that one.... We wandelden verder over het pad en zagen tussen de bomen een aantal hutten. Daar zijn we even op bezoek geweest. We werden hartelijk ontvangen. De bewoners zaten op de grond en waren uiterst vriendelijk. Zij spraken helaas geen Engels. Maar met handen en voeten kom je een heel eind. Maar als je daar staat realiseer je je pas hoe zij leven. Zonder elektriciteit, zonder water, alleen maar zand, geen enkele vorm van luxe... De kleren die ze dragen zijn versleten, vies, passen niet... En wij maken ons druk of de kleurcombinatie wel past bij de schoenen.... Er is geen tv, deze mensen hadden volgens mij geen telefoon ( hoe moeten ze die opladen?). En toch zagen ze er gelukkig uit. Ze zaten bij elkaar en waren gezellig aan het kletsen. Het is zo onwerkelijk om dit te zien. En te beseffen dat het geen museum is, maar de werkelijkheid hier....
Gister zijn we ook naar het health centre gelopen. Dat was heftig. Bij aankomst vertelde Truus dat als je geen familie hebt om je te verzorgen, je niet welkom bent. Stel je eens voor, je bent ziek maar hebt niemand die voor je kan zorgen..... De familie moet de zieke zelf verzorgen en de was doen, en eten koken.... Je ziet dus ook veel mensen zitten, koken, wassen..... Binnen moest ik echt even slikken.... Het is spartaans... Er staan wat metalen frames met matrassen en er hangen wat klamboes. Alle is open. Je kijkt in de ziekenzalen. Er is geen privicy. De mensen zijn arm. De kleren die ze dragen zijn versleten, passen niet... Het beeld staat nu nog op mijn netvlies. En je kunt niet anders dan je de hele dag verbazen, verwonderen of nadenken over hoe goed wij het hebben. Alle dingen waar wij ons druk over maken vervagen hier.
Wat opvallend is dat 75 procent van de bevolking onder de 30 jaar is. Je ziet hier bijna geen mensen tussen de 40 en de 60 jaar. Deze groep is door aids uitgedund. Dat is een rare gewaarwording. Want waar je ook komt, je ziet bijna geen mensen van deze leeftijd.
Vandaag gaan we terug naar de kliniek. Daar zullen we in de ochtend zijn.
-
31 Oktober 2014 - 09:08
Door:
hi Elja & Sari,
Wat een avontuur alweer. Als je het allemaal zo bekijkt ben je eventjes blij dat je belasting betaald. haha
Geniet van de nieuwe indrukken en ik al helemaal nieuwsgierig naar de foto's!
x dorinde -
31 Oktober 2014 - 18:16
Peter Van Den Broeke:
Deze beelden blijven je tijd bij! Wat een totaal ander leven hebben de mensen daar. Wat zul ie het leven hier anders gaan waarderen denk ik.
En wij maar klagen als er niet genoeg boodschappen in huis zijn of wanneer "de cola op is"! -
02 November 2014 - 15:36
Bertine:
Wauw, wát een indrukken. Ik word er stil van.....
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley